De Kringloop

Sinds enkele jaren wandelen Kringleden met elkaar in en om Amsterdam. Ze noemen zich ‘De Kringloop’. De eerste kringloop moet zo rond oktober 2016 geweest zijn. Vaak langs stukjes Amsterdam van onvermoede schoonheid, altijd met een goed gesprek.

Er is een vaste kern van kringlopers, die twee keer per jaar vergaderen aan de ronde tafel in de hoek van het De Kringrestaurant. Zij beslissen dan samen over wie welke wandeling in welke maand organiseert. De organiserende partij is altijd een tweetal, zodat de wandeling ook bij plotselinge afwezigheid van de één toch nog onder leiding van de ander kan doorgaan. Coördinator Loes Gompes presideert over de tafel, mede-coördinator Wietske Miedema staat bij. Aan het gesprek wordt ook altijd deelgenomen door Marguerite Berreklauw, Jacobijn Sandberg, Uulkje de Jong en Karin Kooij. Voorheen behoorde Lidwien Schweitzer ook tot dit beslisclubje, maar zij houdt het sinds kort voor gezien en heeft haar wandelactiviteiten verlegd naar elders, waarover straks meer.

Elk jaar willen we minstens één strandwandeling, één stadswandeling en één bos- en heidewandeling doen. Graag lopen we trajecten van de uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig, die 90% asfaltvrije wandelingen uitzet. We wandelen altijd, weer of geen weer. Elke laatste zondag van elke maand. En we sluiten de wandeling altijd af met een gezamenlijke maaltijd. Altijd.

Voorlopen

Het is de bedoeling dat een wandeling wordt vóórgelopen door degene die de wandeling organiseert. Bart Beenen weigerde dat altijd. Hij vond: als je van het pad afraakt en je van lieverlee gaat verdwalen, dan verdwaal je maar. Daarover kunnen sommige Kringlopers nog heel wat vertellen. Legendarisch is de wandeling naar museum Voorlinden. Eerst met de trein naar Den Haag, dan met de bus naar Wassenaar, het museum bezoeken en dan lopend terug naar Den Haag via Scheveningen. We zijn eerst verdwaald, daarna kwam de regen die onophoudelijk bleef gieten, en tenslotte moesten we kilometers ploegen over het zeiknatte strand, tegen een koude wind in en zo werden we door- en door nat. Kleumend en drijfnat zaten we later weer in de trein terug.

Favoriete bestemmingen hebben we eigenlijk niet. Ja, die wandeling van Station Baarn naar Station Hilversum Mediapark, die is geliefd. Van Station Driebergen Zeist naar Station Maarn, met die heerlijke Chinees, waar je nog zo’n lekker vette loempia kan krijgen. Een rondje lopen over de Bussumse heide, ook prachtig. De Kennemerduinen. De Waterleidingduinen. En dichterbij huis: de Amstelveense heemparken, het Amstelpark met daarachter de Oudekerkse Middenpolder, het Amsterdamse Bos met een rondje rond de Amstelveense poel en ga zo door. En dan het liefst een eindje met de museumtram meeliften.

Corona dwong ons meer in en om Amsterdam te lopen. Er werd ontraden met het OV te reizen, waardoor we niet met bus en trein ergens naartoe konden. We ontdekten nieuwe plekken in Noord, in Oost en Diemen, in Nieuw-West. We hielden een van Eesterenwandeling, een Sloterplaswandeling met daaraan vastgeknoopt het Ruige Riet, de dijk aan de Ringvaart rond Sloten, het groene Osdorp, en we liepen rond de Gaasperplas. Vaak komen we op stukjes Amsterdam met onvermoede schoonheid, zoals de Houthaven en op weg daarheen de binnentuinen achter Café Restaurant Amsterdam. Of Anna’s Ruigte achter Café Polder, de start van een prachtige wandeling door het Diemerpark op IJburg Zuid. In Coronatijd gingen we twee aan twee of in groepjes van vier, met tussenpozen van tien à vijftien minuten weg, de Corona richtlijnen volgend. En dan maar kletsen. Het liefst gingen we na de wandeling op zondag eten op De Kring, waar we mochten aanschuiven bij leden koken voor leden.

Meestal wandelen we zo’n 13, 14, 15 kilometer. Waarom is dat nu zo fijn? Je loopt, in je eentje, of twee aan twee. Je praat. Er wordt wel gezegd dat je al wandelend in een soort meditatieve toestand raakt, die je uitnodigt tot goede gesprekken die net iets verder gaan dan de oppervlakte. Je kijkt om je heen, je merkt dingen op, je ziet dingen. We zijn allemaal een beetje bloemliefhebbers geworden en weten bloemen meestal te benoemen, anders zoeken we het op of vragen het aan Uulkje. Jur Fontein is een meester in dingen opmerken die een ander gewoon voorbijloopt. In de zon gloeiende hars, bijvoorbeeld. Of op een boomstam afgezette suikers. Of een echt uitzonderlijke bloem.

Dochterondernemingen

De Kringloop heeft ook dochterondernemingen gekregen. De belangrijkste daarvan is het wandelen in Portugal, onder leiding van Lidwien Schweitzer. Zij had altijd al een bijzondere band met dat land en organiseerde er allang wandeltochten vanuit het dorp Millesfontes. Meestal zijn dat kustwandelingen, langs oude visserspaden, hoog op de rotsen, boven de Atlantische Oceaan. Altijd gaan er Kringleden met haar mee: Ingrid, Marjo, Karin, Renée, Pieter, Uulkje, Wietske. Het is geen Kringloop en toch ook een beetje wel. De afstanden, de bloemen, het samen eten, de gesprekken, dat is allemaal des Kringloops.

En opeens kregen we concurrentie. Ja, daar ontstond zo waar nog een wandelgroep als Binnenkring en die noemde zichzelf gewoon De Wandelclub. We dachten: wij zijn er toch al (ja sorry….)? Waarom dan toch nog een club? Nou ja, zij zouden dan zaterdagsmiddags lopen, dat wel, maar toch…. We liepen mee. Godzijdank werden wij van de Kringloop erg hartelijk ontvangen door De Wandelclub. Inmiddels zijn we goede vrienden en lopen we met elkaars wandelingen mee. Nog steeds is de Kringloop daarbij vooral gericht op lopen in de natuur, praten met elkaar en eten met elkaar, elke laatste zondag van de maand. De Wandelclub is meer cultureel gericht en organiseert graag een rondleiding langs gebouwen in buurten en in musea, op zaterdagmiddag.

We lopen meestal met zo’n twaalf tot vijftien kringleden. We hebben enkele tientallen leden in ons mailbestand. We mailen halverwege de maand met de plannen voor de komende kringloop en dan geven mensen zich op. Sommige leden vonden 14, 15 km enkele jaren geleden nog okay, nu zijn ze al een beetje rond of net boven de tachtig en korten ze de wandeling een beetje in met behulp van het OV. Geweldig! Tja, zonder risico is de Kringloop niet. Uulkje brak er eens een teen, een ander lid gleed uit stortte in een sloot. Dat gebeurde tijdens een van de eerste wandelingen in de buurt van Camperduin. We liepen door drassig landschap met veel sloten. Eén loopster maakte een grapje en lette even niet op en het volgende moment lag ze in de sloot. We hebben haar er met vier vrouw weer uitgetrokken, zeker geen kleine klus want de oever van de sloot was spekglad, dus je kon er met geen mogelijkheid zelf uitkomen. Bij het restaurant in Camperduin zijn toen al haar kleren in de wasmachine gegaan en kreeg ze vervangende kleding. Het was een onthutsende ervaring en de betreffende dame hebben we nooit meer teruggezien!

Wil je graag aansluiten bij de Kringloop? Dat kan!
Neem contact op met Wietske Miedema of Loes Gompes.

‍